ย้อนไปสัก 10 ปีก่อน คอหนังญี่ปุ่นน่าจะคุ้นชื่อกับหนังเรื่อง “Midnight Sun” หรือ “24 ชม. ขอรักเธอทุกวัน” ที่แม้อาจไม่ได้เป็นที่รู้จักในวงกว้างเท่า Be with You แต่ก็มีคนชื่นชอบไม่น้อยทีเดียว กับเรื่องราวความรักของหญิงสาววัยรุ่นที่ป่วยเป็นโรค “XP” (Xeroderma Prigmentosum) ที่ทำให้ไม่สามารถโดนแสงแดดได้ เธอจึงออกมาเล่นดนตรีที่เธอรักได้เพียงในช่วงเวลากลางคืน และเฝ้ามองชายหนุ่มที่เธอแอบสนใจผ่านหน้าต่างในตอนกลางวัน โดยที่เขาไม่รับรู้การมีตัวตนของเธอเลย เรื่องราวที่ผสมผสานทั้งความโรแมนติก ความผูกพันธ์ของคนในครอบครัว มิตรภาพระหว่างเพื่อน ไปจนถึงดนตรีที่เพราะกินใจ และนางเอกที่ “น่ารัก” มาก (อันนี้สำคัญ) ทำให้ Midnight Sun กลายเป็นหนังสุดประทับใจของใครหลายคน ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น เรื่องนี้ยกไว้ขึ้นหิ้งในใจเลย
10 ปีผ่านไป Midnight Sun กลับมาอีกครั้งในเวอร์ชั่น Hollywood ซึ่งตอนแรกก็แอบอคตินะว่า จะไหวเร้อออ เพราะประวัติเสียเรื่องการ Remake หนังจากตะวันออกของ Hollywood นี่ยาวเป็นหางว่าว จนได้ดูจริงๆ นั่นแหละ ก็พบว่า ถึงมันจะไม่สามารถขึ้นหิ้งได้แบบต้นฉบับ แต่อย่างน้อย Midnight Sun ฉบับฝรั่งนี้ก็เป็นการ Remake ตะวันออกที่เข้าท่าสุดในรอบหลายๆ ปีได้เลยล่ะ
หนังยังคงเนื้อหาหลักๆ ของต้นฉบับไว้ จะมีเปลี่ยนบ้างเช่น เวอร์ชั่นนี้นางเอกไม่รุกพระเอกเท่าต้นฉบับ พระเอกเวอร์ชั่นนี้ก็ดูเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนมากกว่าต้นฉบับ และเวอร์ชั่นนี้ให้แม่นางเอกตายตั้งแต่เด็ก ขณะที่ต้นฉบับนางเอกอาศัยอยู่กับทั้งพ่อและแม่ ซึ่งเฉพาะประเด็นหลังนี้เป็นการปรับที่น่าชื่นชม เพราะทำให้หนังเล่นประเด็นความผูกพันธ์ระหว่างพ่อ-ลูก ได้มากขึ้น ในต้นฉบับว่าซึ้งแล้ว เวอร์ชั่นอเมริกันใน Part ครอบครัวยิ่งซึ้งเข้าไปอีก เพราะลูกคือทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อ ณ ขณะนั้น แล้วเขาก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกมีความสุขที่สุด
ที่ชอบอีกอย่างคือถึงแม้จะมีต้นฉบับจากญี่ปุ่น แต่หนังก็ปรับเข้าสู่ความเป็นอเมริกันได้อย่างไม่เคอะเขิน หลายๆ อย่างที่เรานึกถึงเกี่ยวกับหนังวัยรุ่นอเมริกัน ไม่ว่าจะเป็นงานปาร์ตี้ สังคมไฮสคูล หรือการถึงเนื้อถึงตัวที่มีมากกว่าสังคมตะวันออก ก็มีใส่เข้ามาแบบพอดีๆ รูปแบบความสัมพันธ์ในครอบครัว เพื่อน ก็ปรับเข้ากับบริบทสังคมอเมริกันได้อย่างดี คือถ้าไม่บอกว่า Remake ก็จะไม่รู้สึกว่าต้นฉบับเป็นญี่ปุ่นเลย
ตัวนางเอก “Katie Price” (Bell Thorne) อาจไม่ถึงขั้นมีสเน่ห์ดึงดูดแบบสุดๆ เท่า “YUI” ในเวอร์ชั่นญี่ปุ่น (อาจเพราะส่วนตัวชอบสไตล์เอเชียๆ มากกว่าด้วยมั้ง) แต่ก็ถือว่าเล่นดีสมบทบาทอยู่ ฟากลูกชาย Arnold อย่าง “Patrick Schwarzenegger” ที่น่าจะเป็นการรับบทนำครั้งแรกของเขาในบท Charlie ชายหนุ่มที่ Katie หลงรัก แม้จะรู้สึกว่ายังเล่นแข็งๆ ไปหน่อย (ประมาณ Arnold ช่วงแรกๆ นั่นแหละ) แต่ก็พอถูไถไปได้ เคมีก็พอเข้ากันได้อยู่ และที่สำคัญเมื่อหนังเข้าสู่ Part พ่อ-ลูก อันนี้น้ำตาซึมของจริง เพราะ “Rob Riggle” ที่รับบทพ่อของ Katie นั้นถ่ายทอดอารมณ์คนเป็นพ่อได้ดีจริงๆ อย่างที่บอกเฉพาะประเด็นพ่อ-ลูกนี่ชอบกว่าญี่ปุ่นเสียอีก
เทียบกับหนังรักวัยรุ่นอเมริกันด้วยกัน Midnight Sun อาจไม่ได้ถึงกับพีค แต่ก็น่าดู และสำหรับผมโดยรวมคือเกินคาดครับ
